Het is geschreven in het Nederlands met Indonesische vertaling
(Lihat bagian bawah untuk Bahasa Indonesia)
Efeziërs 4:25-32 " Word boos en zondig niet! "
Paulus' geschrift in deze perikoop heeft betrekking op de leer van Paulus om het oude af te leggen en het nieuwe te gebruiken (Efeziërs 4: 22-24). Bijvoorbeeld, het verlaten van 'leugens' en ze vervangen door 'de waarheid aan elkaar vertellen' (vers 24), 'stelen' wordt vervangen 'hard werken en goed werk doen' of 'delen' (vers 28), 'vuile taal’ worden vervangen door 'opbouwende woorden'. (vers 29), 'bitterheid, strijd, laster' vervangen door 'gastvrijheid, wederzijdse vergeving, liefde' (vers 32). Als we naar de lijst kijken, denken we misschien dat alle religies zo onderwijzen. Maar wat onderscheidend is is de motivatie of de motor van goede daden, dat is omdat "God in Christus ons vergeven heeft" (vers 32) en "wij zijn nieuwe mensen geschapen naar de wil van God". Dus we moeten vergeven omdat God ons vergeven heeft, niet alleen omdat we zeggen om onszelf aan te moedigen 'Kom op, vergeef! Vergeef! ". Gewoon motiveren om te vergeven is meestal niet effectief om ons te laten slagen. Alleen gepredikt worden, zal ons gedrag niet veranderen.
Wat maakt ons succesvol in het vergeven of "de nieuwe mens worden"? Dat is wanneer we kijken naar wat Jezus deed aan het kruis voor ons, dat leidt ons naar de PERSOON die ons heeft gevormd (het creëren van een nieuwe mens), en te begrijpen WIE WIJ zijn en WIE DE HEER is die ons transformeert naar de nieuwe mens. (Wie ik ben in Jezus en wie Hij is die mij creëert). Een nieuw mens zijn betekent gelijkend aan Jezus Christus en God de Vader.
Laten we nu eens kijken naar de verzen die meestal moeilijk te begrijpen zijn voor de meeste Christenen: het zijn de verzen over boosheid in vers 26, 31,32 "Wordt boos en zondig niet". Dit vers geschreven door Paulus citeert de Septuagint of de Hebreeuwse Bijbel vertaald in het Grieks, dat was de internationale taal op dat moment. Overzeese Joden gebruiken deze Septuagint. Het vers is geschreven in Efeziërs 4:26 precies hetzelfde als de zin wordt geschreven in de Septuagint bij Psalm 4: 4. Deze zin is in de vorm van imperatief of gebod "Word boos en zondig niet!"
Dit betekent dat het letterlijk een bevel voor 'boos' is! Maar boos in één pakket 'boos en zondig niet'. Wat betekent dit? Laten we nadenken.
Als we psychologie studeren, weten we dat woede onderdrukken (bedwingen of supprimeren) ongezond is en problemen zal veroorzaken in onze relaties met anderen. Het verhoogt zelfs de geestelijke gezondheidsproblemen. Als we niet boos zijn, zullen we problemen hebben met andere mensen en met onszelf. We zullen moeite hebben om te vergeven, of zoals jonge mensen zeggen 'het is moeilijk to move on’.
Mijn docent, zegt altijd: "Alleen zij die volledig boos kunnen zijn, kunnen volledig vergeven!"
Als we onze woede niet begrijpen en goed reageren op die boosheid, zullen we een probleem krijgen. Dus dit vers is niet eenvoudig, en veel mensen bedoelen "wees niet boos, zodat je niet zondigt". Vooral als we opgroeien in een cultuur die woede als slecht beschouwt, zoals in de Javaanse of Chinese cultuur. Zelfs als we niet boos kunnen zijn, onze boosheid onderdrukken en niet erkennen ... na lange tijd zijn we ons er niet gemakkelijk van bewust dat we boos zijn. En onbewuste woede zal ons gemakkelijk tot zonde doen vervallen. We zeggen liever 'Oh nee, ik ben niet boos ... Gewoon een beetje teleurgesteld' of 'Ik ben niet boos, ik voel me gewoon niet goed'. Hoewel we eigenlijk wel 'boos' zijn en anderen kunnen duidelijk zien dat we boos zijn. Nu is dit "boos en oneerlijk". Dat betekent dus; "Boos en zondig".
Paulus zei: "word boos en zondig niet". Dus volgens Paul moeten we soms boos zijn. Als we nooit boos zijn, betekent dit dat er iets mis is met ons!
Boosheid als een vorm van emotie is goed, maar het is waar dat de aard van woede kan zijn als een rottend fruit dat te lang wordt bewaard. Als we woede niet goed beheersen, kan boosheid ons doen zondigen. Omdat woede grote energie heeft. Als het in ons hart blijft, zal het onze ziel en ons geloof verscheuren. Als we het gooien naar iemand anders, worden de harten van anderen verscheurd.
Maar boosheid kan ook goede dingen brengen als het goed wordt beheerst. Jezus werd boos en toonde zijn woede toen hij 'ongerechtigheid' en 'hypocrisie' zag. Jezus wordt boos, wat betekent dat er energie is die wordt opgewekt als Hij het verkeerde ziet en deze energie leidt tot bedreigingen voor de goede dingen die God wil, de energie om te verdedigen wat goddelijk is en tegen zonde of kwaad. Dus als we niet boos worden als we onrecht en zonde zien, zijn we niet zoals Jezus! Wij zijn niet zoals Jezus! Als we niet zoals Jezus zijn, zijn we nog steeds oude zondaars! Geen nieuwe mens!
Martin Luther King zei ooit: "Geweldloosheid is agressief tegenover problemen, niet tegen personen / mensen". Dit is woede jegens het probleem, niet de persoon. Dus het aangevallen object is "onrecht en zonde", niet de "persoon". De toorn van Jezus valt Gods wet aan die misbruikt wordt voor persoonlijk gewin! Wees dus boos en zondig niet! Goddelijke woede.
Woede en zonde komen voor wanneer we woede opslaan zoals in vers 31. Woede die regelt, wordt bitterheid. In het Engels beschrijft dit vers woede, boosheid en laster. "Rage & anger" (woede) is de toestand van ons hart, in ons. Laster (kwaadspreken, roddelen) is een uiterlijke conditie of uitgaand gedrag gericht op het aanvallen van anderen. Dit betekent dat wanneer we woede in ons bewaren, dit onze harten en zielen zal beschadigen. Boosheid is de energie die in staat is uiteen te vallen en uit elkaar te scheuren. Als datgene dat verscheurd en afgebroken wordt geen zonde is, kan het ons of anderen scheuren. Dus we moeten woede behoorlijk uitoefenen. Woede kan worden gebruikt en kan voordelen bieden. Maar woede is niet om in voorraad te houden en opgeslagen te worden in ons hart !!
We moeten onze woede vragen stellen en erover nadenken, om te onderscheiden of boosheid goddelijke of zondige boosheid is:
- Waar vecht boosaardige energie voor? Onze eigen agenda en comfort? Of Gods waarheid?
- Welk object wordt aangevallen door woede? Onszelf? Iemand anders? Of belangrijke zaken die moeten worden gerechtvaardigd en gecorrigeerd volgens Gods wil?
Voorbeelden van woede met het verkeerde doel is wanneer een vader zijn zoon berispt die luidruchtig is omdat zijn vader naar een voetbalwedstrijd wil kijken! Dus het doel is de eigen agenda en persoonlijk comfort!
Een voorbeeld van goddelijke woede is de woede van William Wilberforce over de wet die slavernij toestaat, deze woede maakte het hem mogelijk om tientallen jaren te vechten om de wet in Engeland te veranderen.
Maar het kost dozijnen en tientallen keren om woede op de juiste manier uit te oefenen! Agressie tegen problemen niet tegen mensen!
We kunnen boos zijn, niet alleen door gebed, maar met veel oefening in echte situaties waarin we boos zijn! We moeten zwijgen als we boos zijn en in onszelf kijken; wat voor dingen worden er door onze boosheid bevochten? Welk object vallen we aan: de persoon of het probleem?
In vers 32 staat dat bitterheid, woede, vechten, laster, boosaardigheid (bitterheid, woede, laster, haat, strijd) zonden zijn van de “oude mens” die we moeten verlaten.
Als we willen dat iemand anders die schuldig is gestraft wordt of moet lijden en evenveel pijn aangedaan moet worden, dan is dat bitterheid. Woede zegt: "Dit is verkeerd en moet worden gestopt", maar de bitterheid die wordt opgeslagen, maakt ons hart gevangen, we willen dat anderen die ons pijn gedaan hebben ook pijn zullen hebben net zoals wij pijn hebben geleden. Als gevolg daarvan worden we beheerst door onze woede jegens die persoon. We worden gevangen gezet! Ook al heeft Jezus ons bevrijd! Jezus wil dat we vrij zijn! Jezus zei: "Vergeef elkaar!" Niet kunnen vergeven en geen vergeving ontvangen is hetzelfde. Omdat een hart dat niet is vergeven niet kan vergeven en een hart dat niet kan vergeven niet vergeven is! Dit is wat de Heer Jezus leerde in het gebed van onze Vader; "Vergeef ons zoals we anderen vergeven die schuldig zijn aan ons".
Nu, bitterheid is opgeslagen woede omdat we denken dat we een beetje beter zijn dan anderen waarvan we denken dat ze verkeerd zijn, dus het is niet gemakkelijk om gewoon los te laten.
Een andere vorm van bitterheid is om jezelf erg slecht te voelen en vinden dat je het niet verdiend om te worden vergeven. Beide zijn eigenlijk arrogantie. De eerste is arrogantie omdat je je beter voelt, en de andere is arrogantie omdat je denkt dat je het zelf kan proberen zonder de hulp (naastenliefde) van God '.
Trots maakt het moeilijk voor ons om te vergeven en vergeving te ontvangen! Dit zorgt ervoor dat we in zonde blijven.
Een hart dat niet kan vergeven is een onvergeeflijk hart, dat de vergeving van Christus Jezus niet heeft ervaren!
BAHASA INDONESIA:
Tulisan Paulus dalam perikop ini berhubungan dengan pengajaran Paulus untuk menanggalkan yang lama dan memakai yang baru (Efesus 4:22-24). Contohnya menanggalkan ‘dusta’ dan menggantinya dengan ‘berkata benar seorang kepada yang lain (ayat 24), ‘mencuri’ diganti ‘bekerja keras dan melakukan pekerjaan baik’ atau ‘membagi’ (ayat 28), ‘perkataan kotor’ diganti ‘perkataan membangun’ (ayat 29), ‘kepahitan, pertikaian, fitnah’ diganti ‘keramahan, saling mengampuni, kasih’ (ayat 32). Kalau kita amati daftar tersebut, mungkin kita berpikir bahwa semua agama mengajarkan seperti itu. Tapi yang membedakan adalah motivasi atau motor dari perbuatan-perbuatan baik, yaitu karena “Allah dalam Kristus sudah mengampuni kita” (ayat 32) dan “kita adalah manusia baru yang diciptakan menurut kehendak Allah”. Jadi kita harus mengampuni karena Tuhan sudah mengampuni kita, bukan sekedar karena kita berkata untuk mendorong diri sendiri ‘Ayo ampuni! Ampuni!!”. Sekedar memotivasi diri sendiri untuk mengampuni biasanya tidak efektif untuk membuat kita berhasil mengampuni. Sekedar dikotbahin juga tidak akan merubah perilaku seseorang.
Apa yang membuat kita berhasil mengampuni atau ‘mengenakan manusia baru’? Yaitu ketika kita melihat apa yang Tuhan Yesus kerjakan di atas kayu salib untuk kita, mengarahkan diri kepada PRIBADI yang membentuk kita (menciptakan manusia baru), dan mengerti ‘SIAPA KITA dan SIAPA TUHAN yang merubah kita menjadi manusia baru” (Who I am in Jesus and Who HE is who creates me). Menjadi manusia baru artinya menjadi serupa dengan Yesus Kristus dan Allah Bapa.
Nah, sekarang mari kita amati ayat yang biasanya sulit dipahami kebanyakan orang Kristen yaitu tentang kemarahan di ayat 26, 31,32 “Be angry and do not sin” Ayat ini ditulis Paulus mengutip Kitab Septuaginta, atau Alkitab Ibrani yang diterjemahkan dalam Bahasa Yunani yang menjadi bahasa internasional pada jaman itu. Orang Yahudi perantauan memakai kitab Septuaginta ini. Ayat yang tertulis di Efesus 4:26 persis sama dengan kalimat yang tertulis dalam kitab Septuaginta di Mazmur 4:4. Kalimat ini berbentuk imperative atau kalimat perintah “Marahlah dan jangan berbuat dosa!”
Artinya secara literal itu adalah perintah untuk ‘marah’! Tapi marah dalam satu paket ‘marah dan jangan berdosa’. Apa artinya ini? Mari kita renungkan.
Kalau kita belajar psikologi, kita tahu bahwa menekan (me-represi atau supresi) kemarahan adalah tidak sehat dan akan memunculkan masalah dalam relasi kita dengan orang lain. Bahkan memunculkan masalah kesehatan mental. Kalau kita tidak marah dengan benar, kita akan punya masalah dengan orang lain dan dengan diri kita sendiri. Kita jadi sulit mengampuni, atau kalau anak muda bilang ‘sulit move on’
Dosen saya, selalu mengatakan “Hanya mereka yang bisa marah dengan tuntas, bisa mengampuni dengan tuntas!”
Kalau kita tidak memahami kemarahan kita dan bertindak benar terhadap kemarahan itu, kita akan mendapatkan masalah. Jadi ayat ini tidak sederhana, dan banyak orang mengartikan “jangan marah supaya tidak berdosa”. Terutama jika kita tumbuh dalam budaya yang menganggap kemarahan itu sebagai sesuatu yang buruk, seperti di budaya Jawa atau Chinese. Padahal kalau kita tidak bisa marah, menekan dan tidak mengakui kemarahan kita.. lama-lama kita tidak mudah menyadari kalau kita marah. Dan kemarahan yang tidak disadari akan membuat kita mudah jatuh dalam dosa. Kita lebih suka mengatakan ‘Oh ngga, saya ngga marah.. Cuma sedikit kecewa” atau “Saya ngga marah kok, Cuma ngga enak hati aja”. Padahal sebenarnya ‘marah’ dan orang lain bisa lihat jelas kalau dia marah. Nah ini “marah dan tidak jujur”. Jadi artinya; “marah dan berdosa”.
Paulus berkata “marahlah dan jangan berdosa”. Jadi menurut Paulus memang kadang kita perlu marah. Kalau kita tidak pernah marah, artinya ada yang salah dengan diri kita!
Kemarahan sebagai bentuk emosi itu adalah baik, tapi memang kemarahan yang natur-nya baik itu bisa menjadi seperti buah yang membusuk kalau disimpan kelamaan. Kalau kita tidak mengelola kemarahan dengan baik, kemarahan dapat membuat kita jatuh dalam dosa. Karena kemarahan itu seperti energi yang besar. Kalau disimpan kelamaan dalam hati kita, itu akan mengoyakkan jiwa dan iman kita. Kalau kita lempar begitu saya ke orang lain, hati orang lain yang terkoyak.
Tetapi kemarahan juga dapat mendatangkan hal yang baik kalau dikelola dengan baik. Jesus menjadi marah dan menunjukkan kemarahannya ketika melihat ‘ketidakbenaran’ dan ‘kemunafikan’. Yesus menjadi marah, artinya ada energi yang dibangkitkan ketika melihat yang tidak benar dan energi ini mengarah pada ancaman terhadap hal baik yang Tuhan inginkan, energi untuk membela apa yang ilahi dan melawan dosa atau kejahatan. Jadi kalau kita tidak menjadi marah waktu melihat ketidakadilan dan dosa, kita tidak sama seperti Yesus! Kita tidaklah serupa dengan Yesus! Kalau kita tidak serupa dengan Yesus, kita masih menjadi manusia lama yang berdosa! Bukan manusia baru!
Martin Luther King pernah mengatakan, “Non-violence is aggressive towards problems not persons/people”. Ini adalah kemarahan terhadap problem, bukan orang. Jadi object yang diserang adalah ‘ketidak adilan dan dosa’, bukan ‘orang’. Kemarahan Yesus menyerang Hukum Allah yang disalahgunakan untuk kepentingan pribadi! Jadi marahlah dan jangan berdosa! Marah yang ilahi.
Marah dan berdosa terjadi ketika kita menyimpan kemarahan seperti di ayat 31. Marah yang menetap menjadi kepahitan. Dalam Bahasa Inggris ayat ini mencatat rage, anger, and slander. “Rage & anger” (woede) itu adalah kondisi hati kita, dalam diri kita. Slander (kwaadspreken, roddelen, laster) itu adalah kondisi eksternal, atau perilaku yang keluar yang ditujukan untuk menyerang orang lain. Artinya waktu kita menabung kemarahan dalam diri kita, itu akan merusakan hati dan jiwa kita. Marah adalah energi yang mampu meruntuhkan dan mencabik-cabik. Kalau yang dicabik-cabik dan diruntuhkan bukan dosa, itu bisa mencabik diri kita atau orang lain. Jadi kita perlu mengerahkan kemarahan dengan benar. Kemarahan dapat dimanfaatkan dan dapat memberi keuntungan. Tapi kemarahan bukan untuk dibuat stock dan disimpan dalam Gudang hati!
Kita perlu bertanya dan berefleksi waktu kita marah, untuk membedakan apakah kemarahan itu ilahi atau kemarahan yang berdosa:
- Energi marah itu memperjuangkan apa? Agenda dan kenyamanan kita sendiri? Atau kebenaran Allah?
- Object apa yang diserang oleh kemarahan itu? Diri kita? Orang lain? Atau perkara penting yang perlu dibenarkan dan diperbaiki seturut kehendak Allah?
Contoh kemarahan dengan object yang salah adalah ketika ayah memarahi anaknya yang ribut karena ayahnya lagi pengin nonton pertandingan bola! Jadi objectnya adalah agenda dan kenyamanan pribadi!
Contoh kemarahan ilahi adalah kemarahan Willem Wilberforce terhadap hukum yang mengijinkan perbudakan dan kemarahan dia ini membuatnya mampu berjuang belasan tahun untuk mengubah hukum di Inggris.
Tapi perlu belasan dan puluhan kali latihan untuk marah dengan benar! Agrresive kepada problem bukan kepada orang!
Kita bisa marah dengan benar bukan hanya melalui doa, tapi banyak latihan dalam situasi nyata pada waktu kita marah! Kita perlu berdiam diri waktu marah dan melihat dalam dirii kita; perkara apa yang diperjuangkan oleh rasa marah kita? Object apa yang kita serang; orang atau problem?
Bedanya dengan kepahitan?
Di ayat 32 disebuat bahwa bitterness, rage, brawling, slander, malice (kepahitan, amarah, fitnah, kebencian, pertikaian) adalah dosa dan manusia lama yang harus ditinggalkan.
Kalau kita ingin orang lain yang bersalah dihukum atau menderita dan terluka sama, itu adalah kepahitan. Kemarahan berkata “Ini salah dan harus dihentikan”, tapi kepahitan/amarah yang disimpan membuat hati kita terpenjara, kita ingin orang lain yang melukai kita juga terluka sama seperti kita terluka. Akibatnya kita jadi terkontrol oleh kemarahan kita terhadap orang itu. Kita menjadi terpenjara! Padahal Yesus membebaskan kita! Yesus ingin kita bebas! Yesus berkata, “Ampunilah seorang akan yang lain!” Tidak dapat mengampuni dan tidak dapat menerima pengampunan adalah hal yang sama. Karena hati yang belum diampuni tidak akan dapat mengampuni, dan hati yang tidak dapat mengampuni belum diampuni! Ini yang Tuhan Yesus ajarkan dalam doa Bapa kami; “Ampuni kami seperti kami mengampuni orang yang bersalah kepada kami”
Nah, kepahitan adalah kemarahan yang tersimpan karena kita berpikir bahwa kita sedikit lebih baik daripada orang lain yang kita anggap salah, jadi tidak mudah untuk melepaskan begitu saja.
Bentuk kepahitan yang lain adalah merasa diri sendiri sangat buruk dan tidak layak untuk diampuni. Dua-duanya sebenarnya adalah kesombongan. Yang satu kesombongan karena merasa lebih baik, dan yang lain kesombongan karena berpikir bahwa dia akan berusaha sendiri tanpa ‘bantuan (charity) Tuhan’.
Kesombongan membuat kita sulit mengampuni dan menerima pengampunan! Ini membuat kita tetap tinggal dalam dosa.
Hati yang tidak mampu mengampuni adalah hati yang belum diampuni, yang belum mengalami pengampunan Kristus Yesus!
